Tanzania

2 blogs 1 land? Een verzoek van Mimi om een meer dan summier verhaal kan natuurlijk niet worden geweigerd. Daarnaast hebben we ook wel weer wat avontuurtjes beleefd. Vol frisse Zanzibarenergie zijn we noordwaarts gegaan, met onze nieuwe lifter Sophie naar de Usumbara Mountains (halverwege Dar es Salaam – Arusha). Mooie wandeling gemaakt en kennis gemaakt met de plaatselijke bevolking:

Vanuit Arusha (lelijk!) zijn we de wildernis ingereden die ten oosten van de Serengeti ligt. Een buitenaardse omgeving waar de grond van lavastof is, de temperatuur bizar is, schaduwen niet bestaan en alleen dinosauriërs nog ontbreken.

Soms zijn we wel een beetje  klaar met de brakke wegen; het schiet niet op, je wordt door elkaar geslingerd en er ongelooflijk ranzig van (net zoveel stof in als op het bakkie). Ook kan je de gedachte ‘als hij er nu mee ophoudt dan staan we hier’ niet altijd onderdrukken.

Gelukkig is de wagen nog altijd onze rots in de branding en ons baken van vertrouwen; door water, modder en stof, het bakkie vindt het hartstikke tof. Na een uur of vier cruisen door deze bizarre omgeving, kwam Lake Natron in zicht; een zoutmeer dat zich laat omschrijven door David Attenborough: In this remote and endless stretch of salt in the north of Tanzania, flamingos gather here to have there young. This huge flocks of this amazing animal are so pink, it can easily be seen from space.

       

Bizar, om zo tussen de toeterende flamingi rond te wandelen..

 

 

 

Onze route ging verder naar het de rand van noord-Serengeti, waar we kampement hebben gemaakt op een van de mooiste plekken waar we zijn geweest. Bizarre zonsondergang, uitzicht over een enorme vlakte (Serengeti betekent in Swahili ‘endless plain’) en een vuurtje gemaakt onder een sterrenhemel zoals we die nog nooit hebben gezien. De volgende ochtend de Serengetispaghetti in waar we getuige waren van de migrasiespinasie:

Duizenden wildebeesten cruisen in deze periode door het gedeelte van de Serengeti waar wij waren, op zoek naar water. Best indrukwekkend om ze allemaal (althans veel) om de wagen heen te hebben. Desondanks waren we ook weer blij toen we de bewoonde wereld bereikten; wegbewijzering bestaat niet, gps is in Mozambique gestolen en als je iemand de weg vraagt dan wordt er met de bovenlip een bepaalde kant op gewezen. Soms nuttig, meestal niet. Hakuna Matata!

We gaan weer met onze oude lifter Stephan meeten die ons zal vergezellen naar en in Rwanda, het land van de duizend heuvels. Dan Kampala, waar Lau, Ok en Douwke zullen zijn. Zin in!

Veel liefs vanuit Mwanza!